Smaki i kolory nad brzegiem Odry

Potrzeba całej tej śmiałości Charlotte, by przekonać Berlińczyków do spędzenia wolnego czasu na początku sierpnia we Frankfurcie nad Odrą. Cóż pozostaje miastu w momencie, gdy studenci opuścili swój Uniwersytet Viadrina (latarnię rozświetlającą brandenburską szarość)? Więcej, niż byśmy mogli sobie wyobrazić. To właśnie chcieli nam pokazać organizatorzy rajdu po mieście lub raczej po miastach, gdyż dawna dzielnica Frankfurtu, znajdująca się na wschodniej stronie rzeki, to dziś Słubice, polskie miasto odbudowane po 1945 r. przy pomocy kamieni z warszawskich zgliszczy, oraz na nowo zasiedlone mieszkańcami Lwowa. Wraz z małą francusko-niemiecko-polską grupą mogliśmy porównać obecny Słubfort z archiwalnymi zdjęciami, według zasady „przed/po“ - jak w reklamie historii.

Pewien oczarowany Veloblogiem mieszkaniec Frankfurtu opowiedział nam o kinie Piast, które za dnia staje się sklepem z owocami i warzywami; o ulicach Słubic, które sprawiają wrażenie, jakby papierosy i fryzjerstwo stanowiły dwa główne filary polskiej ekonomii. Odczyty zorganizowane tego wieczoru wypełnią szkatułkę z anegdotkami – o których będzie można rozmyślać i marzyć podczas letnich wieczorów w Berlinie, gdzie niewiele się dzieje.

Gdy piszę te słowa ciągle jeszcze jestem pod wrażeniem. Drugi dzień spotkań Veloblogu zebrał rzeczywiście wielu ludzi : członków ekipy Veloblogu, ich znajomych i zaciekawionych tym spotkaniem, o którym dowiedzieli się z artykułu w lokalnej prasie lub w radiowym wywiadzie, jak również moich gospodarzy poznanych w bardziej na południe leżącym Bad Muskau, Forst, Guben-Gubinie i Ziltendorfie. Ci wszyscy ludzie udali się w drogę, by spotkać się w studenckim klubie Grotte e.V., który przerwał swą wakacyjną przerwę, by specjalnie na tę okazję otworzyć drzwi na przyjęcie Veloblogu.
Wszyscy ci ludzie zebrali się, by wziąć udział w rajdzie po podwójnym mieście zorganizowanym przez Macieja i Elę z Instytutu Historii Stosowanej, aby później móc przysłuchiwać się głosom pani Schneider, Andreasa Petera i Tiny Veihelmann, którzy opowiedzieli nam swoje krótkie historie z przygranicznego regionu, by na koniec zatańczyć do porywających rytmów grupy FeinerArt.
Cały program, wraz z przerwami na przekąski i zawieranie znajomości, wymianę numerów telefonu oraz adresów emailowych, na wypadek wspólnych zainteresowań. Prawdziwy dzień spotkań… dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałam!
Dla mnie te dni spotkań oznaczają przede wszystkim żonglerkę przynajmniej czterema piłkami: by zatroszczyć się o dobre samopoczucie każdego z osobna, o dobry rozwój programu, zapewnić medialne relacjonowanie tych wydarzeń oraz by zadbać o to, aby wszyscy szczęśliwie trafili do celu.
Przy tym wszystkim zgubiłam dowód osobisty i to akurat w tym momencie, gdy chciałam dołączyć do grup na rajdzie po mieście! Nawet po prawie miesięcznym spacerowaniu stąd i tam przez granicę… nic nie dało się zrobić!
Niesamowite było widzieć, że po powrocie każdy spotkał kogoś „miłego“ lub „ciekawego“ i że również mieszkańcy miasta mówili mi, iż nauczyli się czegoś nowego. Teraz na was kolej, by opowiedzieć o tym dniu spotkań takim, jakim go przeżyliście, wszystkim pozostałym czytelnikom blogu, których tu nie było.
Blog otwiera się na interaktywne ożywienie: przesyłajcie swoje teksty (maksymalnie 2000 znaków) w Waszym ojczystym języku na adres webmaster@veloblog.eu. Zostaną wprowadzone do internetu i będą dostępne dla każdego! To będzie dla mnie przyjemność przeczytać wasze teksty.
A teraz, w trakcie posiłku, przygotowuję się na moją wyprawę… w poszukiwaniu łodzi, którą będę mogła przemierzyć część Odry lub też jeśli niedzielna przerwa na to nie pozwoli, by przeprawić się na polską stronę, by opowiedzieć Wam o moich kolejnych przygodach, solidnie wzmocniona przez entuzjazm, który okazywany jest Veloblogowi!